Dit woordspelletje zegt het al: »Niemand weet het niet precies«. Suchan Kinoshita en Hasje Boeyen gingen in Emlichheim op zoek naar een geschiedenis, naar resten van een biografie die in geen stadskroniek precies stond opgetekend en waarvan alleen een enkele oudere tijdgenoot de details kent. Het verhaal gaat over een echtpaar dat ergens in de vijftiger jaren over water naar Emlich heim kwam. Ze woonden een paar jaar buiten de dorpskern, direct aan het kanaal, waarna ze het nedergraafschap net zo plotseling verlieten als ze gekomen waren. Alleen een paar kleine getuigenissen zijn nog over, sporen van een voorbij bestaan: de ruïne van de twee-onder-één-kap-woning met een heel persoonlijk karakter, de overblijfselen van een tuin en een bankje aan het kanaal. Sporen waarin men van alles kan lezen. De verhalen uit het dorp kan men als verstrooide stukjes van een vergeten legpuzzel in elkaar passen om zo de geschiedenis te reconstrueren. Ook uit de wonderlijke voorwerpen in het Heemkundemuseum, de resterende fundamenten, de gevelresten met de dubbele ingang en de afbrokkelende badkamertegels valt een beeld van het dagelijkse bestaan op te bouwen. Desondanks tast men in het duister.
Wat geldt voor de grenssmokkel, die tot ver in de twintigste eeuw grote invloed had op het economische leven in de streek, geldt ook voor de geruchten. Die zijn tussen de feiten binnengesmokkeld, voor de verhaaltjes in het grote verhaal. Of is alles uiteindelijk toch alleen maar mythe, theater of schone schijn?
Bouwval, diverse rekwisieten, zitbank, museumvitrine
Totaal ca. 8 x 12 x 13 m
Suchan Kinoshita:
1960 geboren in Tokio
Hasje Boeyen:
1946 geboren in Oss
2000 overleden in Maastricht